Een druppel in de Oceaan, een blog over menswording

Veel mensen zoeken echter een diepere betekenis voor hun bestaan in het hier en nu. Wanneer je ‘vergeten’ bent dat je meer bent dan alleen je verstand is het een moeizaam bestaan. Je gaat je als mens dan mentale voorstellingen maken over de wereld. Alles moet, met andere woorden, geobjectiveerd worden om het te kunnen be-grijpen. Dat laatste woord is hier bewust zo neergezet omdat dat het is wat het verstand doet. Het wil dingen begrijpen! Het wil, met andere woorden, alles opdelen in stukjes om het in hokjes te stoppen. Het grote nadeel van de wereld op deze manier te benaderen is dat het geheel, en de manier waarop alles in elkaar aangrijpt, niet gezien wordt. Gaandeweg bekruipt je dan het gevoel dat je iets fundamenteels mist. Je innerlijk gaat steeds meer opspelen en wil je duidelijk maken dat je manier van jezelf afscheiden van het zijn niet goed is. Het begint dan met vreemde toevallen die je iets duidelijk willen maken. Wanneer je voor deze zaken geen oog hebt zal ‘th

"wat is het van die ander wat je zo aantrekt als je verliefd bent?" of de vraag anders gesteld 'wat is dat 'magische element' van liefde?" Ik denk dat het er mee te maken heeft dat je, in een staat van verliefdheid, in een andere staat dan gewoonlijk verkeerd, je ervaart hetzelfde als mensen die met de bron in contact staan (ook wel een staat van verlichting genoemd). Een onuitsprekelijke staat van rust en gel ukzaligheid overkomt je omdat het denken op dat moment niet aan staat . dit is getriggered door herkenning van dingen in de ander die diep in je wezen zitten (resonantie?). Het verschil met de boeddha, yogi's en andere verlichte mensen is dat je in dit geval met een andere 'aanvliegroute' daar gekomen bent.  De verliefde mens heeft is via een intuïtieve weg daar gekomen, de Boeddha en andere verlichte personen zijn daar gekomen via de doorleefde ervaring en oefening met niet-denken.