Denken is onze dienaar niet de Meester
Vandaag heb ik weer gevoelens waar ik week van wordt. Wat is er aan de hand? Ik laat me (weer eens) meeslepen door mijn gevoelens (vooral die voor een lieve vriendin) dat is op zich niets vreemds voor een mens maar zodra het denken zich er mee gaat bemoeien verdwijnt de lichtheid en zachtaardigheid van die gevoelens. En wanneer de paus van het denken op het toneel verschijnt (het ego, wat gemanifesteerd denken is) ontstaan er al snel claims, verwachtingen en grenzen. Als er niet direct op de claims wordt gereageerd heeft het ego een heel arsenaal aan martelwerktuigen tot zijn beschikking variërend van een licht schuldgevoel tot buiten proportionele zaken als angst-, paniek-, paranoia en schizofrenie. Het vrije wordt losgeweekt van haar ware aard en gevangen gezet in een kooi van denkbeeldige muren. De liefde is geobjectiveerd en gevangen gezet zodat het ego er mee kan dwepen en er alle liefde (= energie) uit kan trekken zodat het kan overleven. Het ego is als een vampier (