Herinneringen van het nu

Herinneringen zijn boven elke twijfel gedachten die zijn opgeslagen. Het zijn gedachten gecombineerd met emoties die een bepaalde situatie recreëren in de geest of, zoals ik het liever wil uitdrukken; het theater van de geest.

Deze situatie heeft veel weg van de werkelijke situatie zoals die was met uitsluiting van het ongrijpbare.

Wat is nu dat ongrijpbare? Zoals Nisargadatte Maharaj in zijn gesprekken constant benadrukt is het ongrijpbare het absolute, het is niet uit te drukken in denken. het gaat ervaring voorbij, het IS

Het NU heeft een ongrijpbare kwaliteit welke niet te synthetiseren valt, het is alleen NU en altijd NU en die werkelijkheidswaarde is nergens in te vangen.

Het is precies dat ongrijpbare wat in alle levende zit en levend maakt.

Precies dit ongrijpbare is tijd- en ruimte loos.

Ik heb het idee dat dit ongrijpbaar element altijd aanwezig is maar het wordt altijd weer binnen de geest een tijdsbeleving en het zal altijd iets heel anders zijn in deze zin van het woord maar nogmaals dit valt in woorden niet uit te drukken.

"Alle Herinneringen zijn zoete afgietsels van doorleefde ervaring. Je mag ze koesteren maar als je je aan ze vastklampt worden ze valse krengen die je hele leven gaan beheersen."

Ik heb met nadruk het woord zoet gebruikt omdat ons geheugen de neiging heeft de plezierige zaken te behouden en de onplezierige zaken te vergeten.

Er wordt in diverse stromingen van de psychologie wel beweerd dat deze (negatieve) ervaringen vaak belanden in het onbewuste. Nisargadatta Maharaj zegt hier over dat het onbewuste louter een afwezig zijn van herinnering in het bewustzijn is.

Als deze herinnering dan toch op een of andere manier terug komt in je bewustzijn, hoe komt het daar terug en waar is het al die tijd geweest?

Het lijkt er op alsof het 'licht van het bewustzijn' er opeens op schijnt terwijl dit het moment daar voor niet deed. Het heeft met aandacht en 'er voor open staan' te maken.

Vanuit de literatuur over bijna dood ervaringen (BDE in het Nederlands NDE in het Engels) is er heel veel informatie over de dimensie na de dood. Van heel veel van deze overleveringen wordt er gesproken over het afspelen van 'de film van het leven' deze film lijkt volgens de overlevering volledig te zijn, met andere woorden, een volledig geheugen zonder gaten. Kan het zijn dat onze selectieve manier van herinneren puur en alleen zo is om ons een goede kans van overleven te geven. Zou het leven ondraaglijk worden met alle herinneringen?

Terug naar de titel: herinneringen zijn zaken die in het geheugen zijn gekomen; zaken die eens momenteel waren. Het ongrijpbare is er uit, lijkt er uit gestript. maar ik denk eerder dat ons geheugen en onze manier van beleven het momentele niet kan bevatten omdat het niet te bevatten is behalve in zichzelf. maar dan is het geen bevatten meer dan is het puur ZIJN.