Come out and play

De titel van deze blog is het motto wat goed past bij het groeien van kennis en ervaring in het leven. Wij mensen starten ons leven als kind vol plezier en speelsheid.

na verloop van de tijd worden we echter serieuzer en op een gegeven moment neemt het ego en de zakelijkheid het stuur over. Come out and play  gaat over het hervinden van deze speelse aard en weer in het leven stappen met een frisheid en onbevangenheid als toen.

Geboorte van het ego

Met het ontstaan van 'een ik' begin je dit ik te voeden. Het ik wil zijn en zichzelf afbakenen, het vergeet dat het er altijd al was, als onveranderlijk, tijdloos en zichzelf uitdrukkend in het universum als zichzelf. Je pasgeboren ik wil bewijs dat het is, het voelt zich uniek maar ook alleen, gevoed door de notie afgescheiden te zijn van de ander gaat het er op uit om zich zeker te voelen, zich een gevoel van bestaan te geven. We zijn ons ik continue aan het voeden maar de ironie is dat dat voeden zuiver denken is. Wat voed wat? Het antwoord is verbijsterend simpel, niets!! Dat denken ben jij niet dus is het ook niet van jou. 

Het ik is de illusie die zichzelf voed met illusie.

de rol van het ik in ons leven

Het ik is een hulpmiddel om de vorm die je bent te handhaven en de ontwikkeling te versnellen in een immer-veranderend spel op een speelbord wat we universum noemen. Met de vorm die we zijn ervaren we puntvormige gewaarwording op dit speelbord (ik ben me bewust dat ik hier en nu op deze plek aanwezig ben). Het is de uitvinding van ons denken om te kunnen zijn maar we vergeten er bij dat we er al waren.

De grote illusie en de ontgoocheling

In ons leven leren we te overleven in een wereld die we zelf hebben gecreëerd, in dat proces ontwikkelt zich een ego in ieder van ons, het is onvermijdelijk. Wanneer we na jaren zwoegen met heel veel pijn en moeite een personage hebben opgebouwd passeert de ontgoocheling: je ontdekt dat al dat hebben en willen alleen maar resulteert in nog meer hebben en willen tot aan het punt dat je de vraag gaat stellen: "wie of wat wil dit nu eigenlijk ?"   

Het antwoord is een grote ontgoocheling: niets! Er is geen ego of zelf. Het is een fictie bedoeld om te overleven. Vanaf dat punt zal een intelligent wezen de gang van ontmanteling inzetten om het ego af te breken tot een handelbaar instrument om je te kunnen handhaven in deze vorm. Het grote verschil is nu echter de notie deel te zijn van iets fantastisch en onvoorstelbaars en daar naar te handelen.

en dan is er nog verzet...

Ongeloof, angst, frustratie boosheid zijn allemaal vormen van verzet van het ego om te accepteren dat het niet bestaat, het ego gaat dood als het dit accepteert, althans dat is de overtuiging van het ego. De realiteit is dat ego en vorm onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn; Een vorm heeft sturing nodig en de natuurlijke ontwikkeling is van vormloos naar vorm naar steeds hogere vormen van bewustzijn. Deze ontwikkeling kan niet zonder een ego fase verlopen, je wezen moet namelijk doordrongen zijn van het denken en al haar verschijningsvormen zoals concepten en dualiteit. Het is het spel wat gespeeld moet worden om te kunnen ontwikkelen.

Leren en weer afleren

Feitelijk draait het leven om geduld en acceptatie dat het goed komt, we hebben het geduld verloren om te zien dat alle denken en voelen komt en gaat, en dat het er bij hoort, dat je er geen zorgen over hoeft te maken. Maar wat doen we wanneer we door ons ego worden bestuurd? We gaan bij de minste of gerichtste verandering die ons niet zint bijsturen met als gevolg dat dingen nog meer veranderen. We begrijpen niet dat het universum een perfect afgesteld energiebad is en we zien niet dat ons kleine beetje intellect absoluut niet bij machte is om daar sturing aan te geven. Dat is dan ook de reden waarom alle echt intelligente wezens (de goeroes en de Boeddha's en Bodhisattva's  ons vertellen: "je bent het al, je zoekt naar iets wat je al lang bent, ben en leef volledig in het moment (nu)"