Mijn gedachte zelf

Elke keer dat iemand je zegt: "ik vind ... van jou" of "waarom doe jij dat?" Verteld die ander je iets over jouw acties in de wereld. Het gaat over dingen die al gedaan zijn en niet meer ongedaan kunnen worden in de herinnering van diegene. Feitelijk trekt de ander jou naar die herinnering terug, ofwel trekt die ander je in je verleden terug. Als dat dan ook daadwerkelijk gebeurt omdat je wordt geraakt door die ander met deze opmerking ga je je met die herinnering identificeren, je gaat, om het anders uit te drukken, energie stoppen in een verleden daad om hem daarmee opnieuw tot leven te wekken door en aan te denken. Feitelijk herhaal je dus je oude gedrag, en je blijft dat doen totdat je je realiseert dat dit het hier omschreven patroon is en je je daarmee realiseert dat je daar dus ook gewoon uit kan stappen!

De lol en ironie is dus dat we zelf onze drama's (kunnen) scheppen en ze ook kunnen stoppen. Gewoonweg door niet meer in die herhaling te vallen. Als iemand je dus in het vervolg zegt: "ik vind ..  van jou" of wat dan ook, dan kun je vanaf dit moment ook besluiten om daar geen energie in te stoppen en je realiseren dat het alleen een herinnering is van iemand aan wat jij ooit gedaan hebt. Jij hoeft die herinnering niet nieuw leven in te blazen, je kan ook besluiten het gewoon een herinnering te laten en je op iets anders te richten.
Zelfs als de opmerking van de ander gaat over een eigenschap die jij (denkt) te hebben. Die eigenschap is daar omdat we hebben besloten dat herhaalde patronen in een mens of dier of ding een eigenschap is. En omdat we in onze herinnering altijd een bepaalde reactie op zo'n stimulans zagen hebben we met ons denken geconcludeerd dat we een eigenschap bezitten. Een eigenschap bezitten is een mentaal ding, het is een manier van denken. We winden gedachte doekjes en etiketjes om onszelf en anderen heen en we zeggen dan, dit ben ik! Ben jij werkelijk al die doekjes en etiketjes? Of ben jij degene die dit alles be-leefd?