Het gegijzelde moment (2)

De laatste blogentry ging over de manier waarop onze geest het moment kan kapen of gijzelen omdat ons lijf (organisme) gevaar voor eigen leven meent te detecteren.

Nu is het ook zo dat wat de geest kan, het fysieke lichaam dit niet vreemd is.

Instinct en cultuur

Ons fysieke lichaam is een van met meest ingewikkelde machines die hier op aarde bestaan. Let wel het is niet een man-made machine maar een nature-made machine en de  natuur gebruikt 'biologische bouwmaterialen'.

In ons lichaam zit een hele history van alle levende wezens die hier op aarde zijn geweest opgesloten in ons DNA en ergens anders (collectieve geheugen van GAIA?) .

In dit geheugen zitten diverse overlevingskansen mechanismen en kennis over overleven opgeslagen.

De noemer waaronder wij dit kennen is instinct. Ook wij mensen hebben instincten en reageren daar op maar bij ons is er iets vreemds aan de hand. Doordat wij een sociale structuur kennen in de vormen van cultuur en samenleving wordt heel ons handelen (en denken) gevormd hier door waardoor wij mensen op een gegeven moment het idee krijgen dat wij ons instinct ontstegen zijn. wij krijgen het idee (en gevoel) dat wij verheven zijn boven 'al die lagere vormen van overleven'.

De arrogantie van het intellect

Tijdens onze ontwikkeling wordt ons van allerlei kanten verteld dat de mens het hoogste niveau van ontwikkeling heeft bereikt op deze aarde. tevens worden wij gedrild in onze manier van denken en doen en wordt ons gedrag geshaped naar het beeld van de gemiddelde mens. Tijdens deze ontwikkeling wordt ons ook op verschillende manieren duidelijk gemaakt dat onze lichamen niet altijd rein zijn en dat we ons moeten ontdoen van de natuurlijke staat van het lichaam, het zou stinken en niet hygiënisch zijn enz. Ons lichaamsbesef wordt bedolven onder een laagje vernis wat het intellect er overheen legt.

Wanneer het lichaam zich uitspreekt

Daar zijn we dan met ons verfijnde opgedofte lichaam en wat voelen wij ons toch verheven... totdat er een mooie vrouw of man langs komt en ons lichaam de lokroep van ontelbare generaties laat horen. je lichaam reageert en doet dingen die het niet zou moeten doen. sterker nog in sommige gevallen wordt de lokroep zo sterk dat je de hele realiteit niet meer ervaart voor wat die is.

Zien dat het lichaam zijn eigen taal heeft

Het lichaam laat dus merken dat het er ook is, je geest legt zich er bij neer in een vlaag van emoties en gevoelen die over ons heen stromen. je kan alleen maar denken "wat een mooie vrouw/man" of wat voor een situatie er dan ook is waardoor je lichaam wordt gewekt.

Je wordt één met dit gevoel en je identificeert je ermee; je zegt 'ik ben verliefd' of 'ik ben overdonderd' of 'ik ben boos' enz. 

Wanneer je al bekend bent met het feit dat je denken een moment kan gijzelen kom je op deze momenten (wanneer je je bewust bent daar van) er achter dat het lichaam ook een eigen taal heeft waarmee het met jou spreekt.

Ik ben niet mijn lichaam

De taal van het lichaam is een andere dan die van je geest, maar het is onmiskenbaar ook een manier van communiceren. Waarmee communiceert het lichaam?

Je komt er met deze vraag achter dat je niet je lichaam bent want anders zou je er niet mee communiceren. (dualisme ten top) je 'ziet' het taaltje van je lichaam net als het 'taaltje' van je geest en ontdekt dat het lichaam, net als de geest, het moment probeert te gijzelen omdat het organisme zich bedreigd of in gevaar voelt.

Met een dergelijke staat kun je dit verhaaltje aankijken en het laten voor wat het is, onder die voorwaarde dat je organisme inderdaad niet in gevaar is of bijna sterft van de honger want de taal van het lichaam is van een veel meer basale aard dan die van de geest.