​ De illusie die zichzelf in stand houdt

Elke mens heeft een bewustzijn van zichzelf en doorspekt alle communicatie met woorden als 'ik', 'mij' en 'mijn'. We vinden onze identiteit vanzelfsprekend maar hoe vanzelfsprekend is ze eigenlijk wel?

De notie van 'ik'

Ik val maar gelijk met de deur in huis: dat wat wij als 'ik' aanduiden is niets anders dan een verzameling sensaties, gevoelens en herinneringen gegroepeerd rondom een denkbeeldig punt. Als je goed observeert ontdek je dat dit denkbeeldig punt leegte is, het is zich bewust van de bundel sensaties, gevoelens en herinneringen.

Denkbeeldig punt

De groepering van sensaties, gevoelens en herinneringen rondom een punt roept een ruimtelijk beeld op. Dit is denkbeeldig en alleen maar gecreëerd door de geest om een begrip te krijgen van de werking. Het idee van ruimte is dus een illusie, net zo is het gesteld met tijd, dit is een creatie van de geest om momentele veranderingen in het nu te begrijpen, het denken doet dit door de stroom van momenten te verbreken in (begrijpbare) onderdelen om zo de beweging van het moment te snappen. In werkelijkheid is er een continue stroom van nu oftewel: het moment. Er is geen tijd alleen verandering.

De rol van geheugen

​Herinneringen zijn momenten van bewust-er-zijn, dat wat we tijd noemen is de notie dat er een moment is waarvan ík 'me bewust ben dat er een moment is. Er was net een moment en nu is er een moment. Hieruit leiden we af dat er dan zoiets als tijd moet bestaan, een soort verglijden van momenten.

De persoon​

Dat wat we 'persoon' noemen is een constructie van het denken; in gang gezet door de notie van een wezen welke je op verschillende momenten hebt ervaren en kennelijk hebt vastgelegd in dat wat we als geheugen aanduiden.

De geest construeert een entiteit met een identiteit om deze noties van alle momenten aan elkaar te verbinden tot een geheel.

Conceptualiseren

​Is het niet gek dat alle dingen die we hebben geleerd en als concepten ons eigen hebben gemaakt voornamelijk in de kindertijd gebeurt; in een periode van je leven welke we als naïef en onbezonnen beschouwen. Is het niet nog vreemder dat we dat als realiteit en waarheid bestempelen?

Als kind vergaren we al die mentale zaken waarop we ons hele verdere leven baseren. Is het niet bizar dat we onszelf wijs noemen als we alles bouwen bovenop deze fundamenten?

Nee! Dat is het pas als je een jong mens als onwijs bestempelt en zegt 'ach het is maar een kind, die weet niet beter'

Kinderen en jonge dieren zijn vaak wijzer dan 'volwassenen'!!!

​