Waarom?

Vanaf de kindertijd ontstaat de 'waarom?' vraag, waar komt deze vraag vandaan?

deze blog duikt iets dieper in dit onderwerp.

De bron van waarom

Ik denk dat de bron van de waarom vraag begint met de notie 'ik ben', het bewust zijn van 'zelf' wat zichzelf niet begrijpt. Het denken welke deze vraag opwerpt wil verduidelijking, het doet dit door vragen op te werpen die een onderwerp van diverse kanten benaderd. Bottom line is echter:

"De waarom vraag wil de werkelijkheid begrijpen vanuit een teleologisch beginsel of anders vanuit de intentie van een wezen."

Teleologisch beginsel van de  vraag

De mens heeft vanuit een intuïtief begrip van de werkelijkheid een idee welke zich uiteindelijk na veel bevestiging als een overtuiging 'verankerd' in het mentale lichaam dat elk reëel object-, elke actie of manifestatie in de realiteit een doelmatigheid in zich heeft, of anders dat er een doelmatigheid is opgelegd vanuit een opperwezen of natuurwet.

Ons denken wordt doordrenkt met het idee dat de realiteit geordend en doelmatig is, dit idee is ingegeven door het denken zelf welke in wezen behept is met deze kwaliteiten.

Denken versus intuïtie 

Het denken beweegt zich langs reductionistische banen terwijl de intuïtie zich beweegt langs 'inductieve banen' en dus in wezen holistisch van aard is. Maar de intuïtie doe ik met deze uitspraak tekort omdat ze in wezen geen denken is maar puur en onmiddellijk aanschouwen is. toch is het naar mijn idee geoorloofd om denken en intuïtie met elkaar in verband te brengen. het zijn, naar mijn idee, twee uitersten op een as van een aspect van de binnenwereld.

Vragen

Elke waarom vraag zal worden uitgediept in de vorm van vragen die het onderwerp opdelen in kleinere delen, we moeten ons goed realiseren: elke vraag is een roep om verduidelijking, verduidelijking kan het denken alleen geven met andere concepten waardoor het geheel nog net zo onduidelijk was als daarvoor.

Vragen en intuïtieve antwoorden

De intuïtie (veelal een omstreden onderwerp in de wetenschappen vanwege haar ongrijpbare aard van bestaan) is, in tegenstelling tot denken, een onmiddellijk aanschouwen van de realiteit. Wat de oorsprong van intuïtie is, is momenteel een bron van discussie en in het kort komt het er op neer dat de wetenschappen niet zo goed raad er mee weet.

Welnu, de intuïtie komt vaak met inzichten (als antwoorden) op momenten waarop je ze niet verwacht. het is net alsof intuïtie pas 'loskomt' als jij van je denken wat los bent... deze inzichten zijn soms zo helder en duidelijk dat je het gevoel krijgt dat jijzelf dit niet hebt gecreëerd, ze lijken wel uit een andere dimensie te komen.

Virtuele realiteit

Denken neemt in de regel geen genoegen met de realiteit en schept om die reden haar eigen realiteit. De realiteit lijkt heel relevant en treffend te zijn beschrijven in deze virtuele realiteit van dat wat in de realiteit op dat moment in de werkelijkheid voorhanden is...

Het denken laat dus continue proefballonnetjes op om te testen of zijn begrip van de realiteit wel voldoende daarmee overeenkomt, ze doet dit in de realiteit....🤔

Imitatie realiteit

Wat het denken op deze manier uit haar aandacht verliest is het feit dat de realiteit op zich al voldoende is voor begrip daarvan. Denken lijkt daarmee wel op een imitatie van de realiteit, ze wil de realiteit niet zien,  maar haar wel zo dicht mogelijk benaderen. Lijkt wel of het denken de verantwoordelijkheid van de realiteit niet wil dragen.