Ayahuasca

Op zaterdag 18 februari 2017 heb ik in Rotterdam een Ayahuasca ceremonie bijgewoond.

De ceremonie werd gehouden in een middelgrote ruimte in een pand in Rotterdam. de begeleiding was uitstekend, de deelnemers waren allemaal hartelijke en enthousiaste mensen vanuit Nederland en enkele andere landen (Bulgarije, Frankrijk, Marokko)

De ceremonie starte om 19:00 met een introductie: in de ceremonie kregen we als eerste een Tabac essence toegediend, waarna we een fris parfum van bloemen in onze handen kregen. na de parfum verteld iedere deelnemer met welke intenties hij of zij naar de sessie is gekomen. de mijne zijn “ik wil weten wie ik ben en ik wil van fouten afkomen”

De Ayahuasca werd toegediend in een klein glas, de vloeistof is diepbruin, stroperig en smaakt voornamelijk naar laurierdrop maar dan in een vloeibare stroperige variant. hier volgt mijn ervaring van de ceremonie:

De tabac essence is een ‘nasty’ goedje nadat je het door je neus naar binnen moet inhaleren krijg je een ‘klap’ in je hoofd waarbij je hele hoofd gaat tintelen. je voelt je daarbij ook een beetje high.

De Ayahuasca is een vrij bitter goedje die ik persoonlijk niet vies vind (de meeste deelnemers vonden dat wel) na het toedienen is het wachten tot de aya gaat werken (zo’n 45-60 min na toedienen) en die werking begint met het gevoel dat je een bal in je maag hebt. deze bal voelt niet direct slecht maar echt prettig is anders. na een tijdje krijg je het gevoel dat de bal begint uit te zetten. langzaamaan begint heel je lijf te tintelen en ik had persoonlijk het gevoel dat mijn armen door heel veel verschillende handen werden aangeraakt in een soort omhelzing. het voelt liefdevol aan alsof de plant (Ayahuasca) wil zeggen: ik omarm je met al mijn liefde.

iets later begonnen de visuele effecten te komen. in een beeld vlak boven mijn ogen (ter hoogte van het ‘derde oog’) verscheen een driehoek van wit-geel licht met in het midden het beeld van de Hindoestaanse God Ganesha.

hierna verscheen minuten lang een caleidoscopische reeks van beelden met allerlei visuele dingen. ik trek een vergelijking met een caleidoscoop zoals kinderen die wel eens hebben maar dan met elk facet met kleine beelden fictieve figuren enz. de voorstelling leek wel een soort zee van beeldmateriaal wat zacht stromend langs trok. de ene keer traag de andere keer sneller. ik ging op een gegeven moment verzitten en merkte dat de beelden daarmee veranderden.

gaandeweg vervaagde de caleidoscoop en ontstonden andere beelden. onder andere die van mensen in groepen met af en toe een individu die er uit stak; meestal een geliefde of bekende.

Ondertussen was er om mij heen een kakofonie van geluid afkomstig van de andere deelnemers; sommige mensen hadden het aan het geluid te horen niet makkelijk. op het moment dat ik me realiseerde dat er ‘duistere elementen’ of spiritueel ‘afval’ in de ruimte aanwezig was ging ik spontaan tongelen (slechte energie inhaleren en liefde uitademen) de ingeving werd me gedaan en ik wist zeker dat ik dit kon doen omdat ik de gehele tijd al heel zeker was van het feit dat ik me geen enkele energie ging vasthouden, dit gevoel had ik al vanaf het begin van de ceremonie.

Waarschijnlijk door alle oefening van het afgelopen jaar en alle meditatie die ik heb beoefend om me los te maken van zaken waaraan ik was gehecht heb ik deze zekerheid verkregen.

Met het uitademen zei ik daar ook bij ‘Liefde’ en ik probeerde in mijn geest de andere leden te betrekken. 

Tijdens deze periode van de ceremonie had ik continue het gevoel dat ik in creatie loops stapte en dan tegen mezelf zei: je wist dit allemaal al en nu doe je het weer. dit soort inzicht kreeg ik wel tientallen malen en lichamelijk maakte ik daar op allerlei gebaren en uitdrukkingen bij als: oh en ‘fuckin’ hell’ enz.

ik kreeg iets later ook mijn geliefde te zien en ik stelde de vraag: hoe zit dat met ons? ik kreeg als antwoord: ‘jullie zijn al eeuwen bezig en jullie zijn een ‘hemelse’ tweeling ofwel een spirituele twee-eenheid. mijn vriendin was er bij en ik had op een gegeven moment het gevoel dat ik gewoonweg alles kon-, alles mag en me in alles kan veranderen. met die ervaring kwam ook het idee langs dat ik het hele verhaal ook uit kan stappen waarop mijn vriendin streng tegen mij zei: Dat ga je niet doen Bas, en mij hier alleen achter laten. ik sprak daarop tegen haar uit: Meisje ik kies voor jou.

Na een tweede glas aya kreeg ik vrij snel door dat alle begin van leven en bestaan start met een keuze. de zin ‘whatever you choose’ heeft vrijwel de hele ceremonie een prominente rol gehad in alles wat ik ervoer. bij deze ervaring merkte ik ook dat de keuze een consequentie met zich mee brengt die me niet volledig duidelijk is geworden. wel wist ik dat ik elk moment de keuze kan maken er mee te stoppen of een andere keuze te maken. dit alles is louter denken. hoe de koppeling met een concreet realiseren in zijn werk gaat is me niet geheel duidelijk geworden maar er kwam door dat het geloof in het idee (de keuze) de sleutel daar toe is. door het geloof kom je tot acceptatie van de keuze en daarmee aan het eind van de creatie.

Keuzen zijn iets aparts; bij elke keuze kreeg ik direct in de gaten dat de keuze een keuze is en die keuze is ook weer een keuze tot in het oneindige. deze oneindige keuze loops zijn ongrijpbaar; telkens als ik dacht dat ik hem begreep of had was die weer getransformeerd in iets heel anders.

Een stem zei me: ook dit weet jij al lang, hoe lang ga je hier nog mee door?

bij mij ontstond het besef dat dit alles alleen maar denken is. het denken is vluchtig, ontstaat en vergaat waar je bij staat. niets is bestendig en de vergelijking met het concrete universum van de vormen is heel duidelijk.

De keuze loops waren ook verschillend in de manier waarop ze zich voltrokken. naar het einde toe werden de loops een soort wiel wat steeds sneller gaat draaien en je het gevoel krijgt dat deze oneindige beweging ‘een wiel van karma’ is waarbij je gaandeweg steeds meer een onbestendig gevoel krijgt dat het niet meer ophoud en je het af en toe wil uitschreeuwen met “houd alsjeblieft op!!”

met het derde glaasje aya ging ik bewust op onderzoek uit naar het ego en haar rol. het werd me duidelijk dat het ego op de eerste plaats een keuze is. het ego zie je door heel het denken heen lopen; het popt overal op waar je niet volledig met de aandacht bij bent. hiermee verschoof mijn interesse naar de aandacht. ik merkte dat elke keuze gericht is op datgeen waar je je aandacht op richt. met de focus op datgene ontstond de realisatie dat elk ding waarop gericht gaat worden groter wordt en duidelijker gedefinieerd. wanneer de focus zich op iets anders richt is het vorige volledig onbelangrijk geworden. ik kreeg elke keer een onbestemd gevoel bij deze ‘verschuivingen’ van de aandacht en het gevoel dat alles- en ook niets er toe doet, het is allemaal maar mogelijkheid.

Ik was met andere woorden terecht gekomen in een ‘zee van mogelijkheden’ waarbij alles mogelijk is en datgene mogelijk wordt wanneer de aandacht er op richt is en je het kan ‘injecteren’ in een realiteit .

Het volgende moment ontmoet ik een aantal Advaita leraren van me uit de buurt en ik ga door naar Jesus die ik aanraak en daarmee één wordt. over religieuze ervaringen gesproken! de ervaring van Jesus was al apart maar iets later merk ik dat ik vlakbij Boeddha ben, ik krijg alleen te horen dat ik daar nog niet ben, ik moet daarvoor nog leren om volledige compassie en onthechting te leren. wat later zie ik hem en zit ik recht voor hem.

Tijdens al deze ervaringen ben ik me er van bewust dat ik tegelijkertijd ‘hier’ in mijn lichaam ben en ‘daar’ in het geestelijk domein wat duidelijk anders voelt dan ‘hier’. doordat ik mijn horloge nog aan heb check ik af-en-toe de tijd. ik merk dat ik in het geestelijk domein naar verhouding veel langer vertoef dan de klok hier beneden doet vermoeden. zo was 5 minuten kloktijd hier in het andere domein voor mijn beleving tientallen tot honderden jaren!

Na lezingen over Sri Nissargadatta Maharaj kom ik tot de conclusie dat alles wat ik in de ceremonie heb ervaren aspecten zijn van mijn ‘lichaam-geest combinatie’ (de vorm). Verteld me dat dan ook waarom ik zo’n moeite heb met het grijpen van de keuze zelf? datgene wat ongrijpbaar is? wat ik weet is dat Ik er bij was en me er over verbaasd heb en soms gefrustreerd heb over het ongrijpbare. Is dit dan mijn ‘pure aanwezigheid zelf die dit heeft ‘gezien’?

Wat ik me hier over realiseer is dat ik dus een voorstelling van de ‘lichaam-geest combinatie’ heb bijgewoond. de voorstelling was amusant en ‘puzzling’ maar het was wel de hele tijd ‘lichaam-geest’, heb ik de essentie gemist??